Obowiązek uzyskania zezwolenia na pobyt dla pracowników delegowanych

Oddelegowując pracownika do wykonywania pracy w innym państwie członkowskim UE, pracodawcy mogą zostać zobowiązani do uzyskania zezwolenia na pobyt czasowy dla wybranych kategorii pracowników. Takie stanowisko zajął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku w sprawie C-540/22. Ma to zwiększyć pewność prawa cudzoziemców do przebywania na terytorium państwa, a opłata za wydanie tego dokumentu nie może być nadmierna ani nieracjonalna.

Delegujący i delegowani

Kontynuując wątek niuansów delegowania pracowników poruszony przez nas w artykułach pt. Zapewnienie mieszkania pracownikowi oddelegowanemu nie stanowi dla niego przychodu oraz Zmiana progów minimalnych wynagrodzeń pracowników delegowanych do Polski, należy zaznaczyć, że pracownik delegowany to pracownik tymczasowo wysłany przez swojego pracodawcę do wykonywania pracy w innym państwie. Zasadą regulującą status pracowników delegowanych do państw członkowskich UE jest „równe wynagrodzenie za taką samą pracę w tym samym miejscu pracy”, ponadto delegowanego z delegującym przez cały okres delegowania powinien łączyć stosunek pracy.

Sędziowie TSUE 

Sprawa C-540/22 dotyczyła pytania prejudycjalnego skierowanego do TSUE w temacie delegowania pracowników z Ukrainy. W zapadłym wyroku Trybunał uznał, że państwo członkowskie UE, do którego przez inne państwo członkowskie UE są delegowani pracownicy pochodzący z państwa trzeciego, może nałożyć obowiązek uzyskania zezwolenia na pobyt czasowy. Dotyczy to przypadków świadczenia usług przez ponad trzy miesiące. TSUE w tym zakresie odwołał się do swojego orzecznictwa. Wskazał, że pracodawcy mający siedzibę w innym państwie członkowskim niż to, w którym zamierzają świadczyć usługi, mają obowiązek zawiadomienia o tym fakcie. Przy okazji tej czynności państwo członkowskie, do którego planowane jest delegowanie, może również żądać dostarczenia dokumentów umożliwiających weryfikację legalności pobytu oraz pracy delegowanych pracowników (tj. odpowiednie zezwolenia, zabezpieczenia socjalne itd.).

TSUE podkreślił, że opłaty za wydanie zezwolenia na pobyt dla obywateli państw trzecich, delegowanych przez przedsiębiorstwa z innych państw członkowskich, są wyższe od opłat za wydanie zaświadczenia o pobycie dla obywateli UE. Wysokość tych opłat nie może być nadmierna ani nieracjonalna i powinna odpowiadać kosztom administracyjnym związanym z rozpatrzeniem wniosku o wydanie zezwolenia.

Państwa członkowskie przyjmujące pracowników delegowanych

W myśl zapadłego wyroku obowiązek uzyskania przez pracodawcę z innego państwa członkowskiego UE zezwolenia na pobyt dla delegowanych pracowników będących obywatelami państwa trzeciego nie jest sprzeczne ze swobodą świadczenia usług na terenie Unii. Zezwolenie to bowiem oznacza uznanie przez przyjmujące państwo członkowskie, że pobyt na jego terytorium pracowników delegowanych jest legalny. TSUE podkreślił, że okoliczność dysponowania przez pracownika delegowanego w państwie członkowskim zezwoleniem na pobyt i pracę niekoniecznie oznacza, że pracownik ten może przebywać w innym państwie członkowskim, nawet gdyby został tam oddelegowany w celu wykonywania pracy, ponieważ to inne państwo członkowskie może uzależnić to delegowanie od spełnienia określonych wymogów.

W przypadku pojawienia się jakichkolwiek pytań lub wątpliwości związanych z problematyką prawa pracy zapraszamy do kontaktu z Kancelarią. Zespół doświadczonych prawników udzieli odpowiedzi na wszelkie pytania, oferując profesjonalną pomoc prawną. Korzystając z usług Kancelarii, mogą Państwo liczyć na profesjonalizm, rzetelność i zaangażowanie na każdym etapie współpracy.

Przygotowała:

Anna Myszko
asystentka imigracyjna